स्व.......

काही गोष्टी खूप प्रेरणादायी असतात.....काही खूप मन हेलावून सोडणाऱ्या असतात....निस्वार्थ जीवन जगावे....सांगणं खूप सोप असत..... पण जिथे आपल्या जन्माची सुरवात च स्वार्थाने झालेली असते....तिथे जीवन निस्वार्थी कस असू शकेल.....रोप लावल तरी ...ते आपण लावताना आशा धरून असतो की हे मला चांगली फळे देईल किंवा फुले देईल......कोणतीही वस्तू घेताना आपण पाहतो की ती कितपत माझ्या फायद्याची आहे.....विनामूल्य मिळणाऱ्या गोष्टीतही देनाऱ्याच स्वार्थ असतो....खर तर स्वार्थ म्हणजे.... स्व... अर्थ.... स्व म्हणजे सर्वस्व...म्हणजे आपण स्वतः.... स्व म्हणजे स्वयंभू.....स्वयंभू..... तसच जर पहायचं झालं तर...संत पूर्वी प्रवचने देत असत...कीर्तन करत असत.....त्यामागे सुद्धा त्यांचा एक स्वार्थ असायचा...की लोकांनी शिक्षित व्हावं ...त्यांचं आज्ञान दूर व्हावं.....ह्या स्वार्थी विचाराला निस्वार्थ सेवा म्हटल जात कारण....त्यात आहित कोणाचं नव्हत....

खरं तर लोक म्हणतात ज्याला संसार करायचंय त्याला स्वार्थी व्हावच लागतं....आणि ज्याला परमार्थ करायचंय तो संसार नाही करू शकत.......म्हणजे परमार्थ साधत असताना स्वार्थ नाहीसा होतो.....

म्हणजेच स्व च अस्तित्व संपत...म्हणजे स्वतःच्या अस्तित्वाचा विसरपडून....म्हणजे स्व ल विसरून.....जेव्हा आपण एक निर्विकार होतो....म्हणजे परमार्थी होतो ....मग तेव्हा तो व्यक्ती जो स्व ला विसरला आहे...तो संसार तरी कसा करेल....म्हणून कदाचित संत म्हणून गेले की...परमार्थी लोक संसार करू शकत नाहीत...आणि स्वार्थी लोक.....परमार्थ.....

असो....

आनंदाच्या शोधत असताना....आपल्याला अनेक गोष्टी सापडतात.... पण त्या रस्त्यात कधी स्वार्थ नाही सापडत.....जो आपल्याला कुठेच सापडत नाही... पण तो सदैव आपल्या स्व मधे असतो....स्वकीय...स्वहित वादी....स्वावलंबी.....या सगळ्यांमध्ये जो स्व आहे.... म्हणजे ...आपण ...म्हणजे मी....तोच स्व स्वार्थ मधे सुद्धा असतो......फरक फक्त इतकाच आहे....की स्व जोडला कोणासोबत जातोय.....

असे कितीतरी मराठी शब्द आहेत आपले...जे आपण बोलतो...आगदी सहज.... पण त्या शब्दामध्ये किती गहनता आहे...हे आपल्याला माहीतच नसत....

मराठी बोलण खूप सोप आहे अस म्हणतात.... पण मराठी समजून घेऊन बोलण खूप आवघड आहे...म्हणून पूर्वी लोक म्हणायचे...शब्द आपले आहेत जीभ ही आपली आहे... पण बोलताना विचार करून बोलावं...कारण निघणारे आर्थ हे आपल्या हातात नसतात.......

म्हणून आत्मचिंतन ....म्हणजे स्व चिंतन केल्याशिवाय बोलू ही नये....

टिप्पण्या

life is solvent

एखाद्या द्रव पदार्थामध्ये दुसरा एखादा घटक जेव्हा पूर्णपणे विरघळून जातो...तेव्हा एक solution तयार होत....solution तयार होण्यासाठी solvent strong असावा लागतो....जस की water ... म्हणजे पाणी.....त्याच्यात सगळ्या गोष्टींना सामावून घ्यायची ताकद आहे....जेव्हा solvent strong असतो ...तेव्हा solute काहीही असू दे ...ते विरघळत च ... तस आपल पण हवं होत ना....आपण ही एक solvent व्हायला हवं.....म्हणजे कोणताही ...कसलाही..solute.... आला तरी आपण त्याला सामावून घेऊ शकलो असतो....जे science निसर्गात आहे....त्याचा शोध आपण घेतला...त्याचे experiments केले...pn te आत्मसात करता नाही आल आपल्याला.....

कणा.....

मुजरा करताना....नमस्कार करताना.....जस थोड झुकाव लागतं....तसच...बाकीच्या काही गोष्टी अशा आहेत...ज्यांना जपताना थोड झुकावं लागतं.....कोणासमोर तरी झुकण...म्हणजे नेहमी कमीपणाचे असते अस नाही ना......कधी कधी....आपल झुकाण हेच आपल्याला मोठेपणा देऊन जात.....कमी पणा...मोठेपणा...या मानवनिर्मित संकल्पना आहेत खरं तर....नाहीतर जन्माला आलेला प्रत्येक जीव हा महान च आहे... कारण प्रत्येकाचा संघर्ष हा दिसत नसला...तरी अस्तित्वात ...आणि त्या व्यक्तीच्या आयुष्यात असतोच.....पाणी एका भांड्यात भरलेले असो...किंवा समुद्रात....त्यात जोवर खडा पडत नाही तोवर ते शांत च वाटत...फरक फक्त इतकाच आहे....भांद्यातल्या पाण्याला आवरता येत....कारण त्याला वेग नसतो..... पाण्याच्या वेगलां ही कधी कधी आवरता येत...पण ...माणसामध्ये जो आवेग असतो....तो आवरता येणं कठीण असत..... सगळ्या गोष्टी मर्यादेत असतात तोवर रमणीय असतात....पण तेथून ओलांडल्या की.....वाहतात.... वाहायला लागल्या की ....वेग येतो.... वेग आवरण्यासाठी.....त्याला झुका व लागतं ...किंवा मग...दुसरे कोणालातरी..... गाडीचा स्पीड control करण्यासाठी...आपण break लावतो.....एकदम break ला...

life is diluted or concentrated

Sometimes ....काहीवेळा....एक illution.....निर्माण होत....खूप dilamatic.... असत ते.....कधी कधी तर खूपच confusing..... असत.....म्हणजे .....अस की.....water is the univarsal solvent.....okk....but when we start to add more and more and much more sugar into water.....then there is one point comes...at that point we need to heat that water... म्हणजे अशी वेळ येते की त्यावेळी त्या पाण्याला आपल्याला उष्णता द्यावी लागते...अजून साखरेला स्वतःमध्ये सामावून घेण्यासाठी.....उष्णता देऊनही एक point असा येतो...की ते पाणी साखरेला स्वतःमध्ये सामावून घेणं बंद करत........आपल ही तसच आहे की मग.....एखाद्या व्यक्ती कडून होणारी उपेक्षा आपण सहन करतो....सहन करतो....कधी कधी तर काही इतके सहनशील असतात स्वतःला त्रास करून घेतात.... पण सहन करतात....आणि एक concentrated point ..... असा येतो की ....तिथे पाण्याला सुद्धा थांबावं लागलं मग आपण तर nature's created toys आहोत.....आपण नाही थांबलो...तर आपल अस्तित्व तर संपेलच पण आपण solute आहोत....आणि solvent आपल्याला सामावून घेताय याचाही विसर solute ला पडेल आणि ती की chemistry आ...

life is dilute..

आपण पाहिलं की जेव्हा solute च प्रमाण हे solvent पेक्षा ही वाढत जात...... अगदी त्या solvent ला heat देण्याइतपत वाढत...तेव्हा त्या point la concentrated point म्हटल जात...म्हणजे तेव्हा ते solvent ..solute ला सामावुन घेणं बंद करत....तसच आपल्याही सहनशक्ती बद्दल आहे....तीही संपते...आपण थांबतो...आणि आपल्यालाही मग राग यायला सुरू होतो...जेव्हा राग अनावर होतो...म्हणजे solvent च solute ला सामावून घेणं बंद होत...तेव्हा तिथे दोन च पर्याय असतात....त्या तयार झालेल्या solution ला concentrated घोषित करन किंवा मग....पुन्हा त्या निर्माण झालेल्या solution मधे solvent च प्रमाण वाढविणे.....म्हणजे पाण्याचं प्रमाण पुन्हा वाढवणे......जस जस...हळू हळू...त्या पाण्याचं प्रमाण त्या solution मध्ये वाढत जाईल... तस तसे ...ते solution पुन्हा dilute होईल...आणि पुन्हा dilute झाल्यानंतर त्या solution मधे असणाऱ्या solvent ची power.. परत वाढेल... आपलं pn तसच आहे की ओ......आपण जर त्या concentrated...point मधून....स्वतःला dilute करून अलगद बाजूला करू शकलो .....तर ......

बाप.......

माझ्या एका friend साठी बनवली होती........ बाप. ...... ...... खरं तर आई विषयी लिहायला शब्द कमी पडतात.... आणि बापाविषयी लिहायला शब्द च सुचत नाहीत... कारण प्रेमाला नेहमीच कवितारुपी शब्दात बांधलं जातं...... पण तो बापच असा असतो ..की तो नाही शब्दात सामावू शकतो ..नाही त्या कवितांत.... आकाशातल्या त्या सूर्याप्रमाणे असतो तो बाप जो स्वतः तळ पतो पण आपल्या सूर्यमलेला कधीच आंधरात ठेवत नाही..... नारळ सारखा वरून जरी कठोर ..कणखर वाटत असला ...तरी त्याच्या मनमनातून त्याच्या मुलांसाठी गोड पाण्याचा झरा नेहमीच वाहत असतो.... मुलांचं आयुष्य मार्गी लावता लावता त्याची झालेली परवड... फक्त आपल्या मुलांच्या ईच्छा आणि स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी जो आपल आख्ख आयुष्य खर्च करतो तो असतो बाप.... स्वतःसाठी खर्च करताना फायद्याचा विचार करणारा बाप... मुलांसाठी मात्र आख्ख आयुष्य खर्च करून टाकतो... क्षितिजापलीकडले पसरलेल्या मुलांच्या या आंधरारुपी आयुष्यात... प्रकाशाचा एक किरण असतो बाप.... आई च विश्व असतात तिची मुले.... पण बापच आयुष्य च असतात ती... कारण तो जगत च असतो त्यांच्या सुखासाठी... मुलगी सासरी जाताना कोपऱ्यात बसून हुंदके दे...

तिमिर

मेणबत्ती..... शांत जळत होती...लाईट नव्हती.... अंधार पडला होता.... सगळीकडेच अंधार होता....त्या अंधारात मेणबत्तीचाच सहारा होता....फार काळ वीज नव्हती जाणार... पण तरीही तो थोडासा काळही नकोसा वाटत होता....विजेची सवय इतकी जास्त झाली होती की आंधरात आता ५ मिनिटे राहणे ही मुश्किल वाटत होते....वीज नव्हती ...मेणबत्ती तीच काम करत होती.... पण अंधार असल्यामुळे मलाच काही काम सुचत नव्हते ..मग मी थोडेसे बाहेर गेले...gallary...balcony....terrace... आजकाल याचाच सहारा उरलाय.....थोडी हवा खावीशी वाटली की जायचं तिथं....गावाकडे असल की कस बर असायचं....थोडंसं बाहेर जाऊन फिरून यायचं... पण इथे ती सोय नव्हती....असो...लाईट नव्हती म्हणून बाहेर आले...गच्चीत...सगळीकडेच अंधार होता.....शांत होत वातावरण कशाचाच आवाज नव्हता मुळी....त्या शांततेत...गच्चीत उभी होते....तर अचानक आवाज आला वीज आली वीज आली...टीव्ही लावा ..मोबाईल चार्जिंग लावा...battery चार्जिंग लावा.....त्यावेळी क्षणभर अस वाटल उगाचच वीज आली....वीज नव्हती तर थोड्यावेळसाठी का होईना थोड शांत वातावरण अनुभवता येत होत.... पण...असो...लाईट आली आणि मी आतमध्ये निघून गेले......

life is like plant- chapter २

काल संध्याकाळी असच फिरत होतो......हवा पण मंद मंद होती.....बोचरी थंडी होती..... अनोळखी शहरात....अनोळखी लोक आवती भोवती होती....आम्ही बस्स फिरत होतो.....walking.... लोक आनोळखी होते.....परिसर तर पूर्णच अनोळखी होता....तरी या सगळ्यात एक गोष्ट सारखी...कॉमन होती......ती म्हणजे.....space..... जागा....जागा म्हणजे भाड्याने किंवा विकत घेतो ती जमीन नव्हे.....जागा ....म्हणजे.... मनाच स्वातंत्र्य.....इथे सर्वांना स्वातंत्र्य होत....कोणावरही जबरदस्ती नव्हती की त्या व्यक्तीने माझ्यासोबत बोलायलाच हवे.....जबरदस्ती नव्हती की....मला respect द्यायलाच हवा.....ना कोणाला फरक पडत होता की कोणी काय घातलाय....कसा चाललाय....सगळे आपापल्या space मधे....होते....मी कोणाला विचारात नाही...कोणी मला विचारायचं नाही.....निवांत होते सगळे.. ईतकी space असुनही ...त्या आनोळखी ..लोकांमध्ये राहूनही.....एक कोरडेपणा जाणवत होता......ओलावा ....आणि कोरडेपणा.....मराठी मधील खूप strong words आहेत.....एक दाखवतो....माणूस किती परिपूर्ण आहे...आणि एक दाखवतो...तो आतून किती....मोकळा आहे....जो परिपूर्ण आहे त्याच्याजवळ आपेक्षांच ओझ नसतं...नाही स्वत...

मेथीची भाजी ...बी , मूळ, देठ आणि भाजी

आज सकाळी भाजी नीट करत होते.... खरं तर खूप उशीर झाला होता...आणि भाजी खूपच त्रास देत होती...तरीही मी पटपट पटपट आवरायला बघत होते.....जवळपास होतच आली होती....भाजी खाताना छान लागते आरोग्यदायी असते .... पण नीट करताना नको होत...बायकांना समजत असेल हे......असो...ती भाजी लावताना आपण एक बी लावतो...त्याच्यापासून रोप येते मोठे होऊन ती भाजी होते आणि आपण तिला मुळापासून उपसून आणतो...आता हे तर सर्वांनाच माहिती आहे.... पण खर सांगू मला एक गोष्ट समजत नव्हती....जी गोष्ट त्या भाजीच्या बी असण्यापासून ते तिच्या बी येण्या पर्यंतच्या प्रवासात तिच्या सोबत असते....सोबत काय तर तिच्यामुळेच ती भाजी इथपर्यंत च अस्तित्व निर्माण करू शकलेली असते....त्या गोष्टीमुळे त्या भाजीचं पोषण झालेले असते....त्या गोष्टीमुळे च ती भाजी तग धरून असते....टिकून असते...त्या गोष्टी कडूनच तिला सगळ्या गोष्टी पुरवल्या जात असतात.....ती गोष्टच सगळ्यात शेवटी नकोशी असते....त्या गोष्टीचा काही उपयोगच नसतो...शेवटी....ती गोष्ट त्या भाजीपासून बाजूला केली जाते...जस की त्या गोष्टीचा भाजीसोबत काहीही संबंध नाही.....ती गोष्ट म्हणजे भाजीचं निबर द...

लव्हाळा...

लव्हाळा... संत तुकाराम महाराजांनी एका अभंगात म्हंटले आहे... लहानपण देगा देवा / मुंगी साखरेचा रवा //१// एरावत रत्न थोर / त्यासी अंकुशाचा मार //२// जया अंगी मोठेपण / तया यातना कठीण //३// तुका म्हणे बरवे जाण / व्हावे लहनाहून लहान //४// महापुरे झाडे जाती / तेथे लव्हाळ वाचती //५// शेवटच्या कडव्यात तुकाराम महाराजांनी सांगितले आहे...की...मोठं मोठी महापुरे येतात...तेव्हा नदितिरावर असणारी ...जी मोठी मोठी उंच झाडे असतात...ती त्या पुराच्या पाण्याने आडवी होतात... पण लव्हाळा हा असा आहे...जो कितीही पुर येऊ दे...किती दिवसही पाणी राहू दे... पण तो मरत अजिबात नाही...उलट पुराचे पाणी ओसरले की पुन्हा नव्याने उभा राहतो... त्या लव्हाळा च हेच तर वैशिष्ट आहे...की तो पाणी आले की त्या पाण्यासोबत खाली झुकतो...आणि पाणी गेले की पुन्हा उभा राहतो.... तुकाराम महाराज आपल्या अभंगातून सांगून गेले....की..कधी कधी परिस्थिती...आणि....माणसासमोर....थोड झुकाव ही लागतं....नाहीतर त्या झाडा प्रमाणे जर ताठ च राहिलो....तर...आपण ही कितीही मोठे असू दे...आपल्याला ही जमीनदोस्त व्हायला वेळ नाही लागणार.... आयुष्य छो...

क्षितिज...

क्षितिज..... ....जिथे पृथ्वी आणि आकाश.....म्हणजे धरती आणि आकाश जिथे भेटतात...त्या रेषेला...त्या ठिकाणाला...क्षितिज म्हणतात... हे एक अस ठिकाण आहे...जे आपण पाहू शकतो... पण तिथे जाऊ शकत नाही...आपण त्याच्या दिशेने चालू लागलो...की तेही हळू हळू पुढे जाते.....खूप खूप धावलो...तरी ते अजून तेव्हढाच लांब असत आपल्यापासून....खर तर धरती आणि आकाश....ही दोन वेगवेगळी टोके आहेत.....धरती ना वर जाऊ शकते....ना आकाश तिच्यासाठी खाली येऊ शकतो.... पण तरीही क्षितिज हा एक असा point आहे..जिथं अस वाटत...ते दोघे भेटलेत ....हा वास्तविक point असतो का....?...क्षितिज ....हा फक्त एक बिंदू आहे जिथे आपल्याला अस भासत की धरती आणि आकाश एक झाले आहेत..... पण खर तर तस नसत ते.... आपल्या आयुष्यात पण असे खूप क्षितिज असतात....जे आपण पाहत असतो....आपल्याला दिसत असतात... पण तसे ते नसतात.... रेल्वे चे रुळ....गाडीची दोन चाके...धरती आणि आकाश ...या काही गोष्टी अशा आहेत....ज्या कधीच एकत्र येऊ शकतं नाहीत....या जर एकत्र आल्या तर यांच्यामध्ये जे विश्व आहे ....त्याच अस्तित्व नष्ट होईल....त्यामुळे निसर्गाने काही गोष्टींसाठी काही निर...

marathi philosophy

हा ब्लॉग शोधा