शिरवळ.....

शिरवळ....

रखरख त ऊन.....असत....आजूबाजूला एक ही झाड नसत...आणि अचानक कुठूनतरी....एक ढग सावली घेऊन येतो....अस वाटत ...तो आपल्यासाठीच आलाय....त्या उन्हात ती थोड्या वेळासाठी ची जी सावली असते...तीही खूप थंडावा देऊन जाते..... रख रखं करणार मन....आणि शरीर थोड्या वेळासाठी का होईना शांत होतात.....

आपल्या गावाकडे त्याला शिरवळ म्हणतात.....

जी लोक शेतात काम करत असतात....त्यांना ती शिरवळ म्हणजे अमृततुल्य असते.....काम ही जलद होते...आणि चटके ही कमी बसतात... उन्हाचे...

ती सावली सगळीकडे नसते...काही भागा पुरतीच असते...आणि काही वेळासाठी....... पण तरीही ती शिरवळ हवी हवी शी असते....जेव्हा रखं रखणाऱ्या उन्हात ...घामाच्या धारा येत असतात...आणि जवळ कशाचाच सहारा नसतो....तेव्हा ती थोड्या वेळासाठी आलेली सावली ......खूप समाधान देऊन जाते....

आजकाल अशी शिरवळ पाहायला मिळत नाही....अस म्हणतात....खर तर ती शिरवळ पाहायला आम्ही रखरखणाऱ्या उन्हात ही कधी असतो.....

निसर्ग सुध्दा खूप माया करत असतो.... पण आपण कधी अनुभवत च नाही.....जो देतोय त्याच्याकडून आपण घ्यायला कमी पडतोय....आणि जे देण्यास असमर्थ आहेत....त्यांच्या कडे आपण डोळे लावून बसतो.....

नात्यातली शिरवळ सध्या कुठेच मिळत नाहीये.....खूप गरज आहे सध्या त्या शिरवळ ची नात्यांना.....बांधून ठेवण्यासाठी....रख रखत असणाऱ्या काही नात्यांना शांत करण्यासाठी.... पण हरवत चाललेली शिरवळ कुठे आहे काय माहीत......

जिथे आहे तिथे कदाचित त्या शिरवळ ची गरज आणि किंमत दोन्ही नाही...आणि जिथे गरज आहे.....तिथे ती शिरवळ च नाही....

अस एक शिरवळ च नात जपणार व्यक्तित्व असावं जे... नात्यातला गारवा जपेल....जेव्हा ऊब आणि शांतता....प्रेमाने देईल......निसर्ग आपला कोणी नाही....खर तर अस म्हणणं चुकीचं होईल पण तरीही......तो आपला कोणीही नाही....आपण त्याच्यासाठी काही ही नाही करत पण तरीही तो आपल्याला सतत देत असतो....कधी ऊन कधी पाऊस...तर कधी शांतता आणि प्रेमाच्या छयेची ऊब

मग आपण माणूस असून माणसांना शिरवळ का नाही देऊ शकतं....कधी कधी गरज असते.....

कधी गरज नसते ही....... पण जेव्हा गरज असते आणि ही शिरवळ ची छया आणि गारवा दोन्ही मिळते तेव्हा समाधानाने आणि प्रेमाने...ती नात्याची वेल ही बहरात जाते.... पण तो शिरवली चां गारवा देण्यासाठी एकाला रखरखणारे ऊन झेलावे लागेल.... पण आजकाल ते ऊन झेलण्यासाठी कोणीच तयार नाही...सर्वांना फक्त आपेक्षा आहे ती शिरवळ ची....निसर्ग त्याच आणि आपल नात जपण्यासाठी सदैव तत्पर असतो..... पण आपण ना निसर्गाशी प्रामाणिक नात जपू शकलो.....ना आपली माणुसकीची नाती.....

शिरवळ तर सगळ्यांनाच हवीय..... पण ती देणार कोण.....

शिरवळ काही काळापुरती च असते....देनाऱ्यसाठी ही आणि घेनाऱ्यसाठीही....... ऊन सावलीचा खेळ....

पण घेणार कोण ...आणि देणार कोण.....

घ्यायला सगळेच आहेत.... पण द्यायला.......

......

टिप्पण्या

life is solvent

एखाद्या द्रव पदार्थामध्ये दुसरा एखादा घटक जेव्हा पूर्णपणे विरघळून जातो...तेव्हा एक solution तयार होत....solution तयार होण्यासाठी solvent strong असावा लागतो....जस की water ... म्हणजे पाणी.....त्याच्यात सगळ्या गोष्टींना सामावून घ्यायची ताकद आहे....जेव्हा solvent strong असतो ...तेव्हा solute काहीही असू दे ...ते विरघळत च ... तस आपल पण हवं होत ना....आपण ही एक solvent व्हायला हवं.....म्हणजे कोणताही ...कसलाही..solute.... आला तरी आपण त्याला सामावून घेऊ शकलो असतो....जे science निसर्गात आहे....त्याचा शोध आपण घेतला...त्याचे experiments केले...pn te आत्मसात करता नाही आल आपल्याला.....

कणा.....

मुजरा करताना....नमस्कार करताना.....जस थोड झुकाव लागतं....तसच...बाकीच्या काही गोष्टी अशा आहेत...ज्यांना जपताना थोड झुकावं लागतं.....कोणासमोर तरी झुकण...म्हणजे नेहमी कमीपणाचे असते अस नाही ना......कधी कधी....आपल झुकाण हेच आपल्याला मोठेपणा देऊन जात.....कमी पणा...मोठेपणा...या मानवनिर्मित संकल्पना आहेत खरं तर....नाहीतर जन्माला आलेला प्रत्येक जीव हा महान च आहे... कारण प्रत्येकाचा संघर्ष हा दिसत नसला...तरी अस्तित्वात ...आणि त्या व्यक्तीच्या आयुष्यात असतोच.....पाणी एका भांड्यात भरलेले असो...किंवा समुद्रात....त्यात जोवर खडा पडत नाही तोवर ते शांत च वाटत...फरक फक्त इतकाच आहे....भांद्यातल्या पाण्याला आवरता येत....कारण त्याला वेग नसतो..... पाण्याच्या वेगलां ही कधी कधी आवरता येत...पण ...माणसामध्ये जो आवेग असतो....तो आवरता येणं कठीण असत..... सगळ्या गोष्टी मर्यादेत असतात तोवर रमणीय असतात....पण तेथून ओलांडल्या की.....वाहतात.... वाहायला लागल्या की ....वेग येतो.... वेग आवरण्यासाठी.....त्याला झुका व लागतं ...किंवा मग...दुसरे कोणालातरी..... गाडीचा स्पीड control करण्यासाठी...आपण break लावतो.....एकदम break ला...

life is diluted or concentrated

Sometimes ....काहीवेळा....एक illution.....निर्माण होत....खूप dilamatic.... असत ते.....कधी कधी तर खूपच confusing..... असत.....म्हणजे .....अस की.....water is the univarsal solvent.....okk....but when we start to add more and more and much more sugar into water.....then there is one point comes...at that point we need to heat that water... म्हणजे अशी वेळ येते की त्यावेळी त्या पाण्याला आपल्याला उष्णता द्यावी लागते...अजून साखरेला स्वतःमध्ये सामावून घेण्यासाठी.....उष्णता देऊनही एक point असा येतो...की ते पाणी साखरेला स्वतःमध्ये सामावून घेणं बंद करत........आपल ही तसच आहे की मग.....एखाद्या व्यक्ती कडून होणारी उपेक्षा आपण सहन करतो....सहन करतो....कधी कधी तर काही इतके सहनशील असतात स्वतःला त्रास करून घेतात.... पण सहन करतात....आणि एक concentrated point ..... असा येतो की ....तिथे पाण्याला सुद्धा थांबावं लागलं मग आपण तर nature's created toys आहोत.....आपण नाही थांबलो...तर आपल अस्तित्व तर संपेलच पण आपण solute आहोत....आणि solvent आपल्याला सामावून घेताय याचाही विसर solute ला पडेल आणि ती की chemistry आ...

life is dilute..

आपण पाहिलं की जेव्हा solute च प्रमाण हे solvent पेक्षा ही वाढत जात...... अगदी त्या solvent ला heat देण्याइतपत वाढत...तेव्हा त्या point la concentrated point म्हटल जात...म्हणजे तेव्हा ते solvent ..solute ला सामावुन घेणं बंद करत....तसच आपल्याही सहनशक्ती बद्दल आहे....तीही संपते...आपण थांबतो...आणि आपल्यालाही मग राग यायला सुरू होतो...जेव्हा राग अनावर होतो...म्हणजे solvent च solute ला सामावून घेणं बंद होत...तेव्हा तिथे दोन च पर्याय असतात....त्या तयार झालेल्या solution ला concentrated घोषित करन किंवा मग....पुन्हा त्या निर्माण झालेल्या solution मधे solvent च प्रमाण वाढविणे.....म्हणजे पाण्याचं प्रमाण पुन्हा वाढवणे......जस जस...हळू हळू...त्या पाण्याचं प्रमाण त्या solution मध्ये वाढत जाईल... तस तसे ...ते solution पुन्हा dilute होईल...आणि पुन्हा dilute झाल्यानंतर त्या solution मधे असणाऱ्या solvent ची power.. परत वाढेल... आपलं pn तसच आहे की ओ......आपण जर त्या concentrated...point मधून....स्वतःला dilute करून अलगद बाजूला करू शकलो .....तर ......

बाप.......

माझ्या एका friend साठी बनवली होती........ बाप. ...... ...... खरं तर आई विषयी लिहायला शब्द कमी पडतात.... आणि बापाविषयी लिहायला शब्द च सुचत नाहीत... कारण प्रेमाला नेहमीच कवितारुपी शब्दात बांधलं जातं...... पण तो बापच असा असतो ..की तो नाही शब्दात सामावू शकतो ..नाही त्या कवितांत.... आकाशातल्या त्या सूर्याप्रमाणे असतो तो बाप जो स्वतः तळ पतो पण आपल्या सूर्यमलेला कधीच आंधरात ठेवत नाही..... नारळ सारखा वरून जरी कठोर ..कणखर वाटत असला ...तरी त्याच्या मनमनातून त्याच्या मुलांसाठी गोड पाण्याचा झरा नेहमीच वाहत असतो.... मुलांचं आयुष्य मार्गी लावता लावता त्याची झालेली परवड... फक्त आपल्या मुलांच्या ईच्छा आणि स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी जो आपल आख्ख आयुष्य खर्च करतो तो असतो बाप.... स्वतःसाठी खर्च करताना फायद्याचा विचार करणारा बाप... मुलांसाठी मात्र आख्ख आयुष्य खर्च करून टाकतो... क्षितिजापलीकडले पसरलेल्या मुलांच्या या आंधरारुपी आयुष्यात... प्रकाशाचा एक किरण असतो बाप.... आई च विश्व असतात तिची मुले.... पण बापच आयुष्य च असतात ती... कारण तो जगत च असतो त्यांच्या सुखासाठी... मुलगी सासरी जाताना कोपऱ्यात बसून हुंदके दे...

तिमिर

मेणबत्ती..... शांत जळत होती...लाईट नव्हती.... अंधार पडला होता.... सगळीकडेच अंधार होता....त्या अंधारात मेणबत्तीचाच सहारा होता....फार काळ वीज नव्हती जाणार... पण तरीही तो थोडासा काळही नकोसा वाटत होता....विजेची सवय इतकी जास्त झाली होती की आंधरात आता ५ मिनिटे राहणे ही मुश्किल वाटत होते....वीज नव्हती ...मेणबत्ती तीच काम करत होती.... पण अंधार असल्यामुळे मलाच काही काम सुचत नव्हते ..मग मी थोडेसे बाहेर गेले...gallary...balcony....terrace... आजकाल याचाच सहारा उरलाय.....थोडी हवा खावीशी वाटली की जायचं तिथं....गावाकडे असल की कस बर असायचं....थोडंसं बाहेर जाऊन फिरून यायचं... पण इथे ती सोय नव्हती....असो...लाईट नव्हती म्हणून बाहेर आले...गच्चीत...सगळीकडेच अंधार होता.....शांत होत वातावरण कशाचाच आवाज नव्हता मुळी....त्या शांततेत...गच्चीत उभी होते....तर अचानक आवाज आला वीज आली वीज आली...टीव्ही लावा ..मोबाईल चार्जिंग लावा...battery चार्जिंग लावा.....त्यावेळी क्षणभर अस वाटल उगाचच वीज आली....वीज नव्हती तर थोड्यावेळसाठी का होईना थोड शांत वातावरण अनुभवता येत होत.... पण...असो...लाईट आली आणि मी आतमध्ये निघून गेले......

life is like plant- chapter २

काल संध्याकाळी असच फिरत होतो......हवा पण मंद मंद होती.....बोचरी थंडी होती..... अनोळखी शहरात....अनोळखी लोक आवती भोवती होती....आम्ही बस्स फिरत होतो.....walking.... लोक आनोळखी होते.....परिसर तर पूर्णच अनोळखी होता....तरी या सगळ्यात एक गोष्ट सारखी...कॉमन होती......ती म्हणजे.....space..... जागा....जागा म्हणजे भाड्याने किंवा विकत घेतो ती जमीन नव्हे.....जागा ....म्हणजे.... मनाच स्वातंत्र्य.....इथे सर्वांना स्वातंत्र्य होत....कोणावरही जबरदस्ती नव्हती की त्या व्यक्तीने माझ्यासोबत बोलायलाच हवे.....जबरदस्ती नव्हती की....मला respect द्यायलाच हवा.....ना कोणाला फरक पडत होता की कोणी काय घातलाय....कसा चाललाय....सगळे आपापल्या space मधे....होते....मी कोणाला विचारात नाही...कोणी मला विचारायचं नाही.....निवांत होते सगळे.. ईतकी space असुनही ...त्या आनोळखी ..लोकांमध्ये राहूनही.....एक कोरडेपणा जाणवत होता......ओलावा ....आणि कोरडेपणा.....मराठी मधील खूप strong words आहेत.....एक दाखवतो....माणूस किती परिपूर्ण आहे...आणि एक दाखवतो...तो आतून किती....मोकळा आहे....जो परिपूर्ण आहे त्याच्याजवळ आपेक्षांच ओझ नसतं...नाही स्वत...

मेथीची भाजी ...बी , मूळ, देठ आणि भाजी

आज सकाळी भाजी नीट करत होते.... खरं तर खूप उशीर झाला होता...आणि भाजी खूपच त्रास देत होती...तरीही मी पटपट पटपट आवरायला बघत होते.....जवळपास होतच आली होती....भाजी खाताना छान लागते आरोग्यदायी असते .... पण नीट करताना नको होत...बायकांना समजत असेल हे......असो...ती भाजी लावताना आपण एक बी लावतो...त्याच्यापासून रोप येते मोठे होऊन ती भाजी होते आणि आपण तिला मुळापासून उपसून आणतो...आता हे तर सर्वांनाच माहिती आहे.... पण खर सांगू मला एक गोष्ट समजत नव्हती....जी गोष्ट त्या भाजीच्या बी असण्यापासून ते तिच्या बी येण्या पर्यंतच्या प्रवासात तिच्या सोबत असते....सोबत काय तर तिच्यामुळेच ती भाजी इथपर्यंत च अस्तित्व निर्माण करू शकलेली असते....त्या गोष्टीमुळे त्या भाजीचं पोषण झालेले असते....त्या गोष्टीमुळे च ती भाजी तग धरून असते....टिकून असते...त्या गोष्टी कडूनच तिला सगळ्या गोष्टी पुरवल्या जात असतात.....ती गोष्टच सगळ्यात शेवटी नकोशी असते....त्या गोष्टीचा काही उपयोगच नसतो...शेवटी....ती गोष्ट त्या भाजीपासून बाजूला केली जाते...जस की त्या गोष्टीचा भाजीसोबत काहीही संबंध नाही.....ती गोष्ट म्हणजे भाजीचं निबर द...

लव्हाळा...

लव्हाळा... संत तुकाराम महाराजांनी एका अभंगात म्हंटले आहे... लहानपण देगा देवा / मुंगी साखरेचा रवा //१// एरावत रत्न थोर / त्यासी अंकुशाचा मार //२// जया अंगी मोठेपण / तया यातना कठीण //३// तुका म्हणे बरवे जाण / व्हावे लहनाहून लहान //४// महापुरे झाडे जाती / तेथे लव्हाळ वाचती //५// शेवटच्या कडव्यात तुकाराम महाराजांनी सांगितले आहे...की...मोठं मोठी महापुरे येतात...तेव्हा नदितिरावर असणारी ...जी मोठी मोठी उंच झाडे असतात...ती त्या पुराच्या पाण्याने आडवी होतात... पण लव्हाळा हा असा आहे...जो कितीही पुर येऊ दे...किती दिवसही पाणी राहू दे... पण तो मरत अजिबात नाही...उलट पुराचे पाणी ओसरले की पुन्हा नव्याने उभा राहतो... त्या लव्हाळा च हेच तर वैशिष्ट आहे...की तो पाणी आले की त्या पाण्यासोबत खाली झुकतो...आणि पाणी गेले की पुन्हा उभा राहतो.... तुकाराम महाराज आपल्या अभंगातून सांगून गेले....की..कधी कधी परिस्थिती...आणि....माणसासमोर....थोड झुकाव ही लागतं....नाहीतर त्या झाडा प्रमाणे जर ताठ च राहिलो....तर...आपण ही कितीही मोठे असू दे...आपल्याला ही जमीनदोस्त व्हायला वेळ नाही लागणार.... आयुष्य छो...

क्षितिज...

क्षितिज..... ....जिथे पृथ्वी आणि आकाश.....म्हणजे धरती आणि आकाश जिथे भेटतात...त्या रेषेला...त्या ठिकाणाला...क्षितिज म्हणतात... हे एक अस ठिकाण आहे...जे आपण पाहू शकतो... पण तिथे जाऊ शकत नाही...आपण त्याच्या दिशेने चालू लागलो...की तेही हळू हळू पुढे जाते.....खूप खूप धावलो...तरी ते अजून तेव्हढाच लांब असत आपल्यापासून....खर तर धरती आणि आकाश....ही दोन वेगवेगळी टोके आहेत.....धरती ना वर जाऊ शकते....ना आकाश तिच्यासाठी खाली येऊ शकतो.... पण तरीही क्षितिज हा एक असा point आहे..जिथं अस वाटत...ते दोघे भेटलेत ....हा वास्तविक point असतो का....?...क्षितिज ....हा फक्त एक बिंदू आहे जिथे आपल्याला अस भासत की धरती आणि आकाश एक झाले आहेत..... पण खर तर तस नसत ते.... आपल्या आयुष्यात पण असे खूप क्षितिज असतात....जे आपण पाहत असतो....आपल्याला दिसत असतात... पण तसे ते नसतात.... रेल्वे चे रुळ....गाडीची दोन चाके...धरती आणि आकाश ...या काही गोष्टी अशा आहेत....ज्या कधीच एकत्र येऊ शकतं नाहीत....या जर एकत्र आल्या तर यांच्यामध्ये जे विश्व आहे ....त्याच अस्तित्व नष्ट होईल....त्यामुळे निसर्गाने काही गोष्टींसाठी काही निर...

marathi philosophy

हा ब्लॉग शोधा