खेळ आणि गेम्स

Seesaw...

वजन तांगडी....

कोनिकोनी लक्षात ठेवले आहे.... कोणा कोणाला आठवतंय बघा....लहानपणी ..गावाकडे...आपण वजन तंगडी म्हणून कशाने खेळायचो...

आपल्याला city मधे असतात तशा तर माहीतच नव्हतं...गावाकडे...एक मोठा दगड असायचं...त्यावर एक मोठी फळी ठेवायची आणि त्यावर दोन्ही बाजूला बसायचो आणि खेळायचो...पुन्हा तीच फळी उभी लावायची आणि घसरगुंडी खेळायची...मज्जा असायची ...कधी कधी...झाडाच्या मधे एक काठी टाकायचो ..आणि त्यावर बसून वजन तंगडी खेळायचो...किती आनंद असायचा....त्यावेळी साधने नव्हती ...निर्माण करायची ...खेळायची curiasity होती

हौस होती....आनंदी रहण्यासाठी ...खेळण्यासाठी आपल्याला...साधने ...खेळणी लागतच नव्हती....

मुली..

जिबली,लंगडी,संसार,भातुकली,पकडपकडी,आईचे पत्र,झाडाला बांधलेला झोका....आंधळी कोशिंबीर असे बरेच खेळ खेळायचो...आता आठवतही नाहीयेत....

मुले....

Bat ball.. चिनी दांडू ...आबाधबी....पकडापकडी....लपाछपी....

आणि इतर बरेच

झाड का पाणी...डोंगर का पाणी...सागरगोटे...झाडाला tayre च झोके...हुतूतू...त्यावेळी आम्हाला पतंग माहीत नव्हता फार...आम्ही दोरीला प्लास्टिक ची पिशवी बांधायचं आणि हातात धरून पळायचो....त्या पिशवीत जशी जशी हवा भरायची ती पिशवी वर वर उडायची....मग आम्ही पळतच जायचो...खूप मज्जा यायची ते खेळ खेळायला....त्यावेळी साधने काहीच नसायची पण आनंद ...खेळायची हौस...खूप असायची...खेळायला जायला मिळालं तरी खूप आनंद व्हायचा....

खेळ खेळत असताना ....खूप गमती घडायच्या....कोणाची pant फाटणार......कोणाला लागणार...बऱ्याच गोष्टी व्हायच्या..... पण आनंद असायचा....

उन्हाळ्याच्या सुट्टीमध्ये दुपारी उन असायचं आई बाहेर जाऊ द्यायची नाही...मग घरी पण..गाई गद्या...

सापशिडी ...चोर पोलिस ... चिठ्यांचे खेळ...हे चिठ्यांच खेळ तर आम्ही शाळेत लेक्चर सुरू असताना पण खेळायचो....कोणाला कळत पण नव्हत..खूप भारी असायचं.....परत चिंचोके च खेळ...काचकवड्या....काच हलू न देता...दुसरी काच काढायची...कुठे गेले ते दिवस....सोंगटी छा खेळ....

तेव्हा फक्त खेळायचा असायचं....ना मोबाईल ...ना टिव्ही....ना आजकाल सारखे आलिशान पार्क....गार्डन...nothing.....तेव्हा खेळ होते ईच्छा होत्या... हौस होती....साधने मायने नव्हते.... पण आता साधने आहेत... पण ईच्छा नाहीत...हौस च नाही मुलांना खेळायची....फक्त मोबाईल किंवा टिव्ही...आणि यासाठी दोष दिला जातो पालकांना...कदाचित असतीलही दोषी....पूर्वी साधने नव्हती तेच खर आयुष्य होत...आता पाहिजेत ती आणि पाहिजेत तशी साधने आहेत ...हीच समस्या आहे....

खरं तर या गोष्टींची अजिबात गरज नव्हती..... पण काळ बदलत गेला...आणि सगळच बदललं....

असो...

हा तराजू पाहिलं ना की आता फक्त.... तोलले जाण्याच्या गोष्टीचं आठवतात....आता फक्त तोललेच जाते आहे....ती निखळता...निखळ ली ....कुठेतरी...आयुष्यात आता फक्त हा आधुनिक तराजुच उरलाय....ज्याच्यासोबत कोणत्याच भावना नाहीत...फक्त जबाबदारीच पर्डे आहेत...जे रोज तोलले जात आहेत....कधी कर्तव्य कडे तर कधी कुटुंबाच्या जबाबदाऱ्या....बास्स...या सगळ्या आधुनिक खेळांमध्ये .... साधनांमध्ये....आधुनिकता आली....diciplane आला ... पण कोरडेपणा पण येत गेला नकळतपणे..... आता उरलाय फक्त तराजू....वजन तंगडी....काळाबरोबर गेली...उरलाय फक्त seesaw ....पिशव्या उडवायचो...ती जागा पतांगा ने घेतली ...आणि गळे कपणारा मांजा आला....चिनी दांडू ने.... कोलू का....कोल....कोल...करत...त्या तर खेलालाच कोलाला गेलं ...कोरडे पणाच्या या जगात games आल्या...आणि आमचे ओलावा ..आनंद ...देणारे खेळ... कालबाह्य..झाले...

टिप्पण्या

life is solvent

एखाद्या द्रव पदार्थामध्ये दुसरा एखादा घटक जेव्हा पूर्णपणे विरघळून जातो...तेव्हा एक solution तयार होत....solution तयार होण्यासाठी solvent strong असावा लागतो....जस की water ... म्हणजे पाणी.....त्याच्यात सगळ्या गोष्टींना सामावून घ्यायची ताकद आहे....जेव्हा solvent strong असतो ...तेव्हा solute काहीही असू दे ...ते विरघळत च ... तस आपल पण हवं होत ना....आपण ही एक solvent व्हायला हवं.....म्हणजे कोणताही ...कसलाही..solute.... आला तरी आपण त्याला सामावून घेऊ शकलो असतो....जे science निसर्गात आहे....त्याचा शोध आपण घेतला...त्याचे experiments केले...pn te आत्मसात करता नाही आल आपल्याला.....

कणा.....

मुजरा करताना....नमस्कार करताना.....जस थोड झुकाव लागतं....तसच...बाकीच्या काही गोष्टी अशा आहेत...ज्यांना जपताना थोड झुकावं लागतं.....कोणासमोर तरी झुकण...म्हणजे नेहमी कमीपणाचे असते अस नाही ना......कधी कधी....आपल झुकाण हेच आपल्याला मोठेपणा देऊन जात.....कमी पणा...मोठेपणा...या मानवनिर्मित संकल्पना आहेत खरं तर....नाहीतर जन्माला आलेला प्रत्येक जीव हा महान च आहे... कारण प्रत्येकाचा संघर्ष हा दिसत नसला...तरी अस्तित्वात ...आणि त्या व्यक्तीच्या आयुष्यात असतोच.....पाणी एका भांड्यात भरलेले असो...किंवा समुद्रात....त्यात जोवर खडा पडत नाही तोवर ते शांत च वाटत...फरक फक्त इतकाच आहे....भांद्यातल्या पाण्याला आवरता येत....कारण त्याला वेग नसतो..... पाण्याच्या वेगलां ही कधी कधी आवरता येत...पण ...माणसामध्ये जो आवेग असतो....तो आवरता येणं कठीण असत..... सगळ्या गोष्टी मर्यादेत असतात तोवर रमणीय असतात....पण तेथून ओलांडल्या की.....वाहतात.... वाहायला लागल्या की ....वेग येतो.... वेग आवरण्यासाठी.....त्याला झुका व लागतं ...किंवा मग...दुसरे कोणालातरी..... गाडीचा स्पीड control करण्यासाठी...आपण break लावतो.....एकदम break ला...

life is diluted or concentrated

Sometimes ....काहीवेळा....एक illution.....निर्माण होत....खूप dilamatic.... असत ते.....कधी कधी तर खूपच confusing..... असत.....म्हणजे .....अस की.....water is the univarsal solvent.....okk....but when we start to add more and more and much more sugar into water.....then there is one point comes...at that point we need to heat that water... म्हणजे अशी वेळ येते की त्यावेळी त्या पाण्याला आपल्याला उष्णता द्यावी लागते...अजून साखरेला स्वतःमध्ये सामावून घेण्यासाठी.....उष्णता देऊनही एक point असा येतो...की ते पाणी साखरेला स्वतःमध्ये सामावून घेणं बंद करत........आपल ही तसच आहे की मग.....एखाद्या व्यक्ती कडून होणारी उपेक्षा आपण सहन करतो....सहन करतो....कधी कधी तर काही इतके सहनशील असतात स्वतःला त्रास करून घेतात.... पण सहन करतात....आणि एक concentrated point ..... असा येतो की ....तिथे पाण्याला सुद्धा थांबावं लागलं मग आपण तर nature's created toys आहोत.....आपण नाही थांबलो...तर आपल अस्तित्व तर संपेलच पण आपण solute आहोत....आणि solvent आपल्याला सामावून घेताय याचाही विसर solute ला पडेल आणि ती की chemistry आ...

life is dilute..

आपण पाहिलं की जेव्हा solute च प्रमाण हे solvent पेक्षा ही वाढत जात...... अगदी त्या solvent ला heat देण्याइतपत वाढत...तेव्हा त्या point la concentrated point म्हटल जात...म्हणजे तेव्हा ते solvent ..solute ला सामावुन घेणं बंद करत....तसच आपल्याही सहनशक्ती बद्दल आहे....तीही संपते...आपण थांबतो...आणि आपल्यालाही मग राग यायला सुरू होतो...जेव्हा राग अनावर होतो...म्हणजे solvent च solute ला सामावून घेणं बंद होत...तेव्हा तिथे दोन च पर्याय असतात....त्या तयार झालेल्या solution ला concentrated घोषित करन किंवा मग....पुन्हा त्या निर्माण झालेल्या solution मधे solvent च प्रमाण वाढविणे.....म्हणजे पाण्याचं प्रमाण पुन्हा वाढवणे......जस जस...हळू हळू...त्या पाण्याचं प्रमाण त्या solution मध्ये वाढत जाईल... तस तसे ...ते solution पुन्हा dilute होईल...आणि पुन्हा dilute झाल्यानंतर त्या solution मधे असणाऱ्या solvent ची power.. परत वाढेल... आपलं pn तसच आहे की ओ......आपण जर त्या concentrated...point मधून....स्वतःला dilute करून अलगद बाजूला करू शकलो .....तर ......

बाप.......

माझ्या एका friend साठी बनवली होती........ बाप. ...... ...... खरं तर आई विषयी लिहायला शब्द कमी पडतात.... आणि बापाविषयी लिहायला शब्द च सुचत नाहीत... कारण प्रेमाला नेहमीच कवितारुपी शब्दात बांधलं जातं...... पण तो बापच असा असतो ..की तो नाही शब्दात सामावू शकतो ..नाही त्या कवितांत.... आकाशातल्या त्या सूर्याप्रमाणे असतो तो बाप जो स्वतः तळ पतो पण आपल्या सूर्यमलेला कधीच आंधरात ठेवत नाही..... नारळ सारखा वरून जरी कठोर ..कणखर वाटत असला ...तरी त्याच्या मनमनातून त्याच्या मुलांसाठी गोड पाण्याचा झरा नेहमीच वाहत असतो.... मुलांचं आयुष्य मार्गी लावता लावता त्याची झालेली परवड... फक्त आपल्या मुलांच्या ईच्छा आणि स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी जो आपल आख्ख आयुष्य खर्च करतो तो असतो बाप.... स्वतःसाठी खर्च करताना फायद्याचा विचार करणारा बाप... मुलांसाठी मात्र आख्ख आयुष्य खर्च करून टाकतो... क्षितिजापलीकडले पसरलेल्या मुलांच्या या आंधरारुपी आयुष्यात... प्रकाशाचा एक किरण असतो बाप.... आई च विश्व असतात तिची मुले.... पण बापच आयुष्य च असतात ती... कारण तो जगत च असतो त्यांच्या सुखासाठी... मुलगी सासरी जाताना कोपऱ्यात बसून हुंदके दे...

तिमिर

मेणबत्ती..... शांत जळत होती...लाईट नव्हती.... अंधार पडला होता.... सगळीकडेच अंधार होता....त्या अंधारात मेणबत्तीचाच सहारा होता....फार काळ वीज नव्हती जाणार... पण तरीही तो थोडासा काळही नकोसा वाटत होता....विजेची सवय इतकी जास्त झाली होती की आंधरात आता ५ मिनिटे राहणे ही मुश्किल वाटत होते....वीज नव्हती ...मेणबत्ती तीच काम करत होती.... पण अंधार असल्यामुळे मलाच काही काम सुचत नव्हते ..मग मी थोडेसे बाहेर गेले...gallary...balcony....terrace... आजकाल याचाच सहारा उरलाय.....थोडी हवा खावीशी वाटली की जायचं तिथं....गावाकडे असल की कस बर असायचं....थोडंसं बाहेर जाऊन फिरून यायचं... पण इथे ती सोय नव्हती....असो...लाईट नव्हती म्हणून बाहेर आले...गच्चीत...सगळीकडेच अंधार होता.....शांत होत वातावरण कशाचाच आवाज नव्हता मुळी....त्या शांततेत...गच्चीत उभी होते....तर अचानक आवाज आला वीज आली वीज आली...टीव्ही लावा ..मोबाईल चार्जिंग लावा...battery चार्जिंग लावा.....त्यावेळी क्षणभर अस वाटल उगाचच वीज आली....वीज नव्हती तर थोड्यावेळसाठी का होईना थोड शांत वातावरण अनुभवता येत होत.... पण...असो...लाईट आली आणि मी आतमध्ये निघून गेले......

life is like plant- chapter २

काल संध्याकाळी असच फिरत होतो......हवा पण मंद मंद होती.....बोचरी थंडी होती..... अनोळखी शहरात....अनोळखी लोक आवती भोवती होती....आम्ही बस्स फिरत होतो.....walking.... लोक आनोळखी होते.....परिसर तर पूर्णच अनोळखी होता....तरी या सगळ्यात एक गोष्ट सारखी...कॉमन होती......ती म्हणजे.....space..... जागा....जागा म्हणजे भाड्याने किंवा विकत घेतो ती जमीन नव्हे.....जागा ....म्हणजे.... मनाच स्वातंत्र्य.....इथे सर्वांना स्वातंत्र्य होत....कोणावरही जबरदस्ती नव्हती की त्या व्यक्तीने माझ्यासोबत बोलायलाच हवे.....जबरदस्ती नव्हती की....मला respect द्यायलाच हवा.....ना कोणाला फरक पडत होता की कोणी काय घातलाय....कसा चाललाय....सगळे आपापल्या space मधे....होते....मी कोणाला विचारात नाही...कोणी मला विचारायचं नाही.....निवांत होते सगळे.. ईतकी space असुनही ...त्या आनोळखी ..लोकांमध्ये राहूनही.....एक कोरडेपणा जाणवत होता......ओलावा ....आणि कोरडेपणा.....मराठी मधील खूप strong words आहेत.....एक दाखवतो....माणूस किती परिपूर्ण आहे...आणि एक दाखवतो...तो आतून किती....मोकळा आहे....जो परिपूर्ण आहे त्याच्याजवळ आपेक्षांच ओझ नसतं...नाही स्वत...

मेथीची भाजी ...बी , मूळ, देठ आणि भाजी

आज सकाळी भाजी नीट करत होते.... खरं तर खूप उशीर झाला होता...आणि भाजी खूपच त्रास देत होती...तरीही मी पटपट पटपट आवरायला बघत होते.....जवळपास होतच आली होती....भाजी खाताना छान लागते आरोग्यदायी असते .... पण नीट करताना नको होत...बायकांना समजत असेल हे......असो...ती भाजी लावताना आपण एक बी लावतो...त्याच्यापासून रोप येते मोठे होऊन ती भाजी होते आणि आपण तिला मुळापासून उपसून आणतो...आता हे तर सर्वांनाच माहिती आहे.... पण खर सांगू मला एक गोष्ट समजत नव्हती....जी गोष्ट त्या भाजीच्या बी असण्यापासून ते तिच्या बी येण्या पर्यंतच्या प्रवासात तिच्या सोबत असते....सोबत काय तर तिच्यामुळेच ती भाजी इथपर्यंत च अस्तित्व निर्माण करू शकलेली असते....त्या गोष्टीमुळे त्या भाजीचं पोषण झालेले असते....त्या गोष्टीमुळे च ती भाजी तग धरून असते....टिकून असते...त्या गोष्टी कडूनच तिला सगळ्या गोष्टी पुरवल्या जात असतात.....ती गोष्टच सगळ्यात शेवटी नकोशी असते....त्या गोष्टीचा काही उपयोगच नसतो...शेवटी....ती गोष्ट त्या भाजीपासून बाजूला केली जाते...जस की त्या गोष्टीचा भाजीसोबत काहीही संबंध नाही.....ती गोष्ट म्हणजे भाजीचं निबर द...

लव्हाळा...

लव्हाळा... संत तुकाराम महाराजांनी एका अभंगात म्हंटले आहे... लहानपण देगा देवा / मुंगी साखरेचा रवा //१// एरावत रत्न थोर / त्यासी अंकुशाचा मार //२// जया अंगी मोठेपण / तया यातना कठीण //३// तुका म्हणे बरवे जाण / व्हावे लहनाहून लहान //४// महापुरे झाडे जाती / तेथे लव्हाळ वाचती //५// शेवटच्या कडव्यात तुकाराम महाराजांनी सांगितले आहे...की...मोठं मोठी महापुरे येतात...तेव्हा नदितिरावर असणारी ...जी मोठी मोठी उंच झाडे असतात...ती त्या पुराच्या पाण्याने आडवी होतात... पण लव्हाळा हा असा आहे...जो कितीही पुर येऊ दे...किती दिवसही पाणी राहू दे... पण तो मरत अजिबात नाही...उलट पुराचे पाणी ओसरले की पुन्हा नव्याने उभा राहतो... त्या लव्हाळा च हेच तर वैशिष्ट आहे...की तो पाणी आले की त्या पाण्यासोबत खाली झुकतो...आणि पाणी गेले की पुन्हा उभा राहतो.... तुकाराम महाराज आपल्या अभंगातून सांगून गेले....की..कधी कधी परिस्थिती...आणि....माणसासमोर....थोड झुकाव ही लागतं....नाहीतर त्या झाडा प्रमाणे जर ताठ च राहिलो....तर...आपण ही कितीही मोठे असू दे...आपल्याला ही जमीनदोस्त व्हायला वेळ नाही लागणार.... आयुष्य छो...

क्षितिज...

क्षितिज..... ....जिथे पृथ्वी आणि आकाश.....म्हणजे धरती आणि आकाश जिथे भेटतात...त्या रेषेला...त्या ठिकाणाला...क्षितिज म्हणतात... हे एक अस ठिकाण आहे...जे आपण पाहू शकतो... पण तिथे जाऊ शकत नाही...आपण त्याच्या दिशेने चालू लागलो...की तेही हळू हळू पुढे जाते.....खूप खूप धावलो...तरी ते अजून तेव्हढाच लांब असत आपल्यापासून....खर तर धरती आणि आकाश....ही दोन वेगवेगळी टोके आहेत.....धरती ना वर जाऊ शकते....ना आकाश तिच्यासाठी खाली येऊ शकतो.... पण तरीही क्षितिज हा एक असा point आहे..जिथं अस वाटत...ते दोघे भेटलेत ....हा वास्तविक point असतो का....?...क्षितिज ....हा फक्त एक बिंदू आहे जिथे आपल्याला अस भासत की धरती आणि आकाश एक झाले आहेत..... पण खर तर तस नसत ते.... आपल्या आयुष्यात पण असे खूप क्षितिज असतात....जे आपण पाहत असतो....आपल्याला दिसत असतात... पण तसे ते नसतात.... रेल्वे चे रुळ....गाडीची दोन चाके...धरती आणि आकाश ...या काही गोष्टी अशा आहेत....ज्या कधीच एकत्र येऊ शकतं नाहीत....या जर एकत्र आल्या तर यांच्यामध्ये जे विश्व आहे ....त्याच अस्तित्व नष्ट होईल....त्यामुळे निसर्गाने काही गोष्टींसाठी काही निर...

marathi philosophy

हा ब्लॉग शोधा